Ik las dit mooie artikel in de Volkskrant over de beeldvorming van mensen met een handicap. Ik vroeg me af wat jullie, mijn lezers, vinden hoe ik omga met beeldvorming rondom het hebben van een handicap op mijn blog.
Het artikel in de Volkskrant
Hoewel niet iedereen het met me eens is, vind ik het een mooi artikel, wat voor mij best herkenbaar is. Mensen met een handicap zijn nog te onzichtbaar in de samenleving. In de media zie je mensen met een handicap pas, als het onderwerp over het hebben van een handicap gaat of onderwerpen die daarmee te maken hebben, zoals de Wajong, Valys of hulpmiddelen. Vaak op een negatieve manier, er is meestal sprake van een probleem, waarbij de nadruk op de handicap wordt gelegd. Ik kijk bijvoorbeeld graag Goede Tijden Slechte Tijden. Als iemand daar een handicap krijgt, kan de persoon het maar moeilijk accepteren en verdwijnt het na een tijdje op magische wijze. Maar er heeft niemand een blijvende handicap, die ook nog echt een handicap heeft. Een uitzondering hierbij is de deelname van Cas aan Heel Holland Bakt, vorig seizoen en in zekere zin ook de deelname van Bibian Mentel aan Dancing with The Stars, Hoewel daar de beperking veel ter sprake kwam, ging het wel om het dansen. Zo zijn er nog meer herkenbare aspecten aan het artikel.
Beeldvorming op mijn blog
Ergens in het artikel staat dat er genoeg mensen met een handicap zijn met een handicap die vloggen, blogs en/of boeken schrijven over onderwerpen die niks te maken hebben met het hebben van een handicap en die dat bewust verborgen houden, omdat ze niet daarop beoordeeld willen worden.
Ik schrijf juist bewust over mijn handicap en mijn leven. Juist om bij te dragen aan een positieve beeldvorming. Maar ook om anderen iets mee te geven. Zelfstandigheid vind ik erg belangrijk, bijvoorbeeld. Ik vroeg me na het lezen van dit artikel af of mijn bijdrage aan een goede beeldvorming over het hebben van een handicap goed is. Is het realistisch? Is het niet te positief? Of te negatief? Is het te veel op cerebrale parese en/of autisme gericht? of te weinig?
Ik probeer in ieder geval niet altijd over mijn handicap te schrijven, juist omdat het leven juist meer is dan alleen een handicap. Wat is jullie mening over de beeldvorming van handicaps op mijn blog? Wat kan ik doen om het te verbeteren? En wat zouden we allemaal kunnen doen om de beeldvorming te verbeteren?
Ik vind jouw manier van schrijven juist heel fijn. Open en eerlijk, niet overdreven positief of negatief.
Wij verschillen in handicap of in wat wij als beperkingen ervaren, maar dat vind ik juist boeiend om te lezen. Bijvoorbeeld over het reizen met de trein. Ik moet daar niet aan denken, maar lees wel graag hoe jij dat ervaart, ook om daar een beter beeld van te krijgen.
Naar mijn idee schrijf je minder over autisme dan over cerebrale parese, maar dat is ook helemaal prima. Kan me ook voorstellen dat je niet alles over je gezin wil delen.
Dus wat mij betreft hoef je niks te veranderen, je doet het al super!
En op de vraag wat we allemaal zouden kunnen doen… Ik denk ook dat mensen met een beperking meer zichtbaar mogen worden om wie ze zijn, dat ze er zijn. De media kunnen daar verandering in brengen, maar aan de andere kant moeten wij dan ook iets te bieden hebben. En dat is soms lastig, niet iedereen heeft de mogelijkheid om zich te ontwikkelen tot acteur, presentatrice, of wat dan ook. En nu ik dit schrijf, bedenk ik dat we daar dus ook aan moeten werken: dat mensen met een beperking net zo goed hun talent kunnen ontwikkelen. We hebben echt nog wel een flinke weg te gaan.
Ja helemaal mee eens! En bedankt voor je complimenten.
Ik ben het hier helemaal mee eens!
Dankjewel!
Ik vind dat je het nu heel goed doet! Ik leer er veel van, en je beperking is natuurlijk ook een belangrijk onderdeel van je leven. Dus ik zou zeggen: niks meer aan doen 🙂
Dankjewel!
Heel goed wat je doet,
Dankjewel!
Ik vind dat je een realistisch beeld schetst. Zoals iemand hierboven ook al schreef: niet overdreven positief of negatief.
Toevallig had ik eergisteren een gesprek met iemand over mijn handicap. Hij vond mij een vrolijk persoon, gezien mijn slechthorendheid. Toen heb ik maar even uitgelegd waarom dat wat mij betreft een rare gedachtekronkel is. Ja, ik ben slechthorend, maar dat wil niet zeggen dat ik voortdurend in een hoekje van de kamer somber of verdrietig zit te zijn. Die beperking is gewoon “een onderdeel van”. Soms is dat vervelend, maar soms ook niet.
Er valt op dat vlak nog veel te winnen, qua beeldvorming. Het feit dat iemand iets – of een aantal dingen – minder goed kan dan de gemiddelde mens, betekent niet dat hij of zij (in ALLE opzichten) “verdoemd”, “minder”, of iets dergelijks is.
En volgens mij draag jij daar een positief steentje aan bij. 🙂
Helemaal mee eens! Dankjewel voor je compliment en je feedback.