Vorige week schreef ik een blog ter ere van de Internationale Dag van Personen met een Beperking. Ik kreeg daar veel leuke reacties op en zelf ben ik natuurlijk nog steeds erg trots wat ik heb bereikt. Toch vraag ik me af of de andere boodschap die erin zit is overgekomen.
De boodschap
Ik schreef voornamelijk over de dingen die goed gaan in mijn leven. Toch wil ik benadrukken, dat deze dingen goed gaan omdat ik er hard voor werk. Ik heb extra hard moeten werken om te komen waar ik nu ben en daarnaast schreef ik ook dat ik de uitzondering ben, want dit geldt bij lange na niet voor iedereen met een beperking.
Mensen die geen beperking hebben, hebben vaak helemaal geen idee, hoe het is om te leven met een handicap. Ze denken dat het hier in Nederland allemaal goed is geregeld. Maar dat is niet zo.
Als het in Nederland zo goed geregeld was:
- dan had ik een huishoudelijke hulp, die kwam schoonmaken,
- dan kon ik zelfstandig in mijn hele huis komen,
- dan konden mensen met een beperking net zoals ik werken op een manier die bij ze paste,
- dan hoefden veel mensen met een beperking niet zo lang te wachten op hun hulpmiddel,
- dan valt de hulp ook niet weg als je gaat samenwonen,
- is het stichten van een gezin geen probleem,
- dan was het onderwijs voor iedereen goed toegankelijk (ik heb 3 opleidingen niet afgemaakt),
- dan waren allen gebouwen en het OV etc goed toegankelijk,
- dan waren websites gewoon goed toegankelijk (ik vind dat zeer belangrijk in mijn werk),
- dan hadden mensen met een beperking meer regie over hun eigen leven,
- dan was op vakantie gaan niet zo’n gedoe,
- dan werden mensen met een beperking gelijkwaardig behandeld,
- dan konden mensen met een beperking overal sporten en elke sport beoefenen die ze maar wilden,
- dan was er geen stigma,
- dan was er geen taboe op het hebben van een beperking,
- dan was er veel meer begrip voor (onzichtbare) beperkingen,
- dan vond men mij niet zielig meer,
- dan gingen beleid en geld niet voor mensenrechten (ja, ik ben me er heel erg bewust van dat ik extra geld kost),
- dan konden mensen met een beperking gaan en staan waar ze wilden,
- dan konden mensen met een beperking echt zelfstandig leven, net als iedereen,
- en zo kan ik wel even doorgaan.
Daarom is het zo belangrijk dat Nederland nu eindelijk eens aan de slag gaat met het VN Verdrag Handicap. Vandaag is daarover ook een debat in de Tweede Kamer.
De realiteit
Ik las vandaag deze post van Bianca op LinkedIn, ik vond het zeer herkenbaar, want zoals ik vorige week schreef, ben ik trots op wat ik allemaal heb bereikt en wat ik allemaal heb. Maar het is wel flink plannen: ik werk op maandag, woensdag en vrijdag. Op die dagen kan ik hooguit even op bezoek bij mijn schoonmoeder en de dagelijkse dingen doen, op dinsdag plan ik al mijn afspraken zoals fysio, pedicure, sporten tandarts etc. Op donderdag heb ik daar standaard geen energie voor. In het weekend kan ik op een dag iets plannen, beide dagen kan niet. En het beste is om zo min mogelijk afspraken op een dag te plannen.
Dus nee, ik heb veel bereikt en ik heb hard moeten werken om hier te komen, en dat doe ik nog steeds, want makkelijk is het nog steeds niet.
Nog een boodschap die ik nogmaals wil herhalen: teken de petitie van Ieder(in)!
