In Nederland is lang niet alles toegankelijk. Ook ik ervaar dat regelmatig, ook al zit ik niet in een rolstoel, of ben ik niet blind/slechtziend of doof/slechthorend. Omdat ik wel kan lopen, heb ik vaak wel het gevoel dat ik aan het zeuren ben, als ik toegankelijkheid aankaart. Zo ben ik vandaag even naar Kruidvat geweest, omdat ik echt wat nodig had. Als ik daar ben, ervaar ik zoveel prikkels dat ik het vermoeiend vind om daar te winkelen.
Eenmaal buiten, fiets ik langzaam op de stoep, opzoek naar een verlaagde stoeprand. Ik vind het namelijk niet prettig om van een stoep af te fietsen, dus als het even kan zoek ik naar een verlaagde stoeprand of een oprit, waar ik makkelijk af kan met mijn driewielfiets. Ik fiets dus op de stoep en moet langs een andere winkel die buiten een grote bak heeft staan. Ik kan maar net langs die bak fietsen, het is heel krap, maar het gaat maar net. Het maakt de stoep naar mijn mening ontoegankelijk, omdat ik er met moeite langs kan. En hetzelfde zal ook wel gelden voor iemand in een rolstoel of scootmobiel.
Hoe ik mijn driewielfiets gebruik
Ik loop niet met mijn fiets aan de hand zoals mensen met een gewone fiets dat wel doen, dat is moeilijk. Ik stap erop en fiets weg, net als wanneer je dat doet als je in een auto stapt. Daarom fiets ik ook op de stoep, het station of in de stad. Omdat het eigenlijk niet mag, fiets ik langzaam en voorzichtig. Mijn driewielfiets is een hulpmiddel, die mij helpt om zelfstandig de dingen te kunnen doen. Zonder mijn fiets zou winkelen veel vermoeiender zijn. je kunt het wel vergelijken met een rolstoel op zo’n moment, alleen neem ik mijn fiets de winkel niet in.
Zeuren
Van de ontoegankelijke situatie durf ik niks te zeggen. Ik heb het idee in mijn hoofd dat mensen denken dat ik aan het zeuren ben en dat ze gaan zeggen dat ik niet op de stoep mag fietsen. Dat idee dat ik aan het zeuren ben, zit in mijn hoofd. Natuurlijk heb ik recht op een toegankelijke openbare ruimte, net als iedereen, maar ik ben bang voor het onbegrip. Wat overigens ook niet waar is, want ik ben er nooit op aangesproken dat ik niet mag fietsen op de stoep etc. Mensen zien het en begrijpen waarom ik dat doe.
Ligt aan mezelf
Dat idee ligt dus echt aan mezelf. Het maakt me onzeker. Het geeft me ook een naar gevoel dat toegankelijkheid en inclusie nog steeds niet vanzelfsprekend zijn. Bij de gemeente en de dorpsraad etc, zijn ze ook niet bezig met inclusie. Laatst las ik op Facebook een discussie over kliko’s in de brandgang, dat mag eigenlijk niet (daar heb ik wel op gereageerd), maar mensen doen het toch, dat de brandgang daardoor ontoegankelijk wordt (voor onder andere hulpdiensten), daar staan ze niet bij stil. Net als de eigenaar van de winkel met de bak vol koopwaar. En ik durf er niks van te zeggen want ik wil niet zeuren. Maar ja wie zegt het dan?
Update: Van Jaqueline van Salami stinkt heb ik begrepen, dat een driewielfiets een hulpmiddel is en volgens de wet dus een gehandicaptenvoertuig is. Daarom is fietsen op de stoep wel is toegestaan met een driewielfiets.
Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay.
Ik begrijp je goed. Ik kan prima lopen maar ik vind alle bakken met troep op de stoep ook vreselijk. Misschien moet je het bij de gemeente aankaarten. Stoepen moeten voor iedereen toegankelijk zijn maar, om geld te verdienen, wil een gemeente nog wel eens iets afstaan aan ondernemers (precario)
Er zijn al veel inspanningen op de vlak gebeurd maar er is nog steeds werk aan de winkel. Mijn moeder met haar rollator ondervindt dit ook geregeld…
Zou er geen centraal meldpunt bestaan of zo ?
Het is echt vervelend dat mensen het niet begrijpen en er geen rekening mee houden. Nu met de kinderwagen ontdekken we zelf ook allerlei hobbels waar mensen in een rolstoel of met een ander hulpmiddel ook last van hebben. Ik wil hierover nog contact opnemen met de gemeente.