In vijf jaar tijd van falen, naar succes behalen

Van het weekend, deelde ik een blog over hoe het vorig jaar met mij ging, na mijn revalidatie in de Sint Maartenskliniek. Inmiddels is mijn revalidatie ruim vijf jaar geleden. Sindsdien is mijn leven compleet veranderd. Ik ben 3 maanden te vroeg geboren en heb een hersenbeschadiging opgelopen. Daardoor heb ik cerebrale parese. Ik ben spastisch, aan mijn rechter arm en -been. En ik dacht altijd dat dat mijn handicap was, maar achteraf was er altijd al “meer aan de hand”.

Ruim vijf jaar geleden stoppen met stage en revalideren

In 2010 begon ik met mijn studie maatschappelijk werk en dienstverlening, ik wilde altijd al mensen helpen. Ik woonde alleen met mijn zoon in een flat en de muren kwamen op me af. Het ging in eerste instantie goed. Alleen vond ik gesprekken voeren moeilijk. Ik behaalde in een jaar mijn propedeuse. In de jaren erna begon ik studievertraging op te lopen. Ik vond het maar lastig om een stage te vinden voor het derde jaar. Ik dacht altijd dat stages niet zaten te wachten op een student met een beperking. Maar achteraf gezien wist ik helemaal niet, wat mijn kwaliteiten waren.

Uiteindelijk vond ik een leuke stageplek hier in de buurt. Ik werkte hard om alles bij te benen, zonder enig resultaat. Dat maakte dat ik stopte met mijn stage. Omdat we niet wisten hoe het nu kwam dat er geen verbetering in kwam, ging ik met die vraag naar mijn revalidatiearts, die adviseerde me om in revalidatie te gaan. Dat is nu ruim vijf jaar geleden. Tijdens mijn revalidatie leerde ik:

• Dat cerebrale parese niet alleen een fysieke beperking is, maar dat het ook onzichtbare gevolgen heeft. En welke gevolgen dat voor mij heeft.
• CP is een vorm van hersenletsel, niet alleen maar fysiek.
• Hoe ik het beste om kon gaan met die gevolgen.

Na de revalidatie

Na de revalidatie was het tijd om de knoop door te hakken. Ik stopte helemaal met mijn studie. Ik moest echt even tot rust komen, dat heb ik een jaar lang gedaan. Ondertussen was ik ook met mijn blog begonnen, dat hield me lekker bezig. Daarna wist ik eigenlijk niet goed meer wat ik nu wilde. Van iemand die altijd wel wist wat ze nu wilde, ging naar iemand die in een zwart gat zat, die bezig was opnieuw uit te vinden hoe het leven nu eigenlijk werkte en moest leren omgaan met alle gevolgen van CP die ik eerder nooit wist. Dat heeft een paar jaar geduurd.

Ondertussen ging ik in therapie om onder andere beter met mijn onzekerheden, angsten etc. om te gaan en had ik ook begeleiding van een ambulant begeleider, waar ik veel van leerde en me veel inzicht gaf in mezelf. Ik leerde dus beter omgaan met alle gevolgen van mijn cerebrale parese.

Aan het werk

In Januari 2020 had ik samen met ambulant begeleider een afspraak bij het UWV om te kijken voor de mogelijkheid om te gaan werken. Van dat thuis zitten, werd ik er niet leuker op, voor mezelf niet en voor mijn gezin niet. Door mijn Wajong uitkering val ik onder de Banenafspraak. We besloten dat ik zou beginnen met een Werk-fit traject. In dit traject wordt je kort gezegd klaargestoomd voor de arbeidsmarkt. Ik had een kennismakingsgesprek met een jobcoach. Daarnaast had ik via de toenmalige minister van Gehandicaptenzaken een mogelijkheid om een dagje mee te lopen bij een bedrijf om te kijken of dit werk wat voor me was. Toen ik daar weg ging dacht ik bij mezelf: Yes! Dit wil ik gaan doen!”. Vlak daarna ging Nederland in lockdown.

Ik begon met leren, Elke dag leren via Codecademy. Ik kon al een beetje HTML en CSS, maar nu ging ik er helemaal voor. Zo zat ik elke dag te leren op werkdagen, in het weekend, soms maar een beetje, de andere keer een paar uur, maar elke dag ben ik er mee bezig. Nog steeds leer ik dagelijks, ik zit inmiddels op dag 794. Voor het werk-fit traject had ik een werkervaringsplek nodig. Dat was moeilijk te vinden in Coronatijd, maar uiteindelijk vond ik een hele fijne werkervaringsplek bij een bedrijf in Rotterdam, dat betekende dat ik vanuit huis moest werken. Dat vind ik niet erg. ongeveer 1x per maand wil ik naar kantoor om echt even samen met mijn collega’s te kunnen werken, dat is toch heel anders dan thuiswerken.

Als een trein

De periode waarin ik werkervaring opdeed, verliep als een trein, het gaat enorm goed. Na 6 maanden kreeg ik een baan aangeboden als front-enddeveloper, dat doe ik nu nog steeds, al doe ik er nu ook andere dingen bij op mijn werk. Dat is niet altijd even makkelijk en ook nu er bepaalde zaken zijn veranderd. Maar ook daar weet ik goed uit te komen. En het is leuk om steeds weer uitgedaagd te worden en nieuwe dingen te leren. Regelmatig heb ik ook gesprekken met mijn jobcoach, die mij helpt hoe ik bepaalde dingen het beste kan organiseren en aan kan pakken, dat is enorm fijn.

Er komen nog wat veranderingen aan die nog meer uitdagingen zullen bieden, dus dat is heel spannend, maar ook enorm leuk. Ik vind werken geweldig en wie had vijf jaar geleden, kunnen bedenken dat ik met succes dit werk zou doen?

Bron uitgelichte afbeelding (bovenaan): Pixabay.